Niedawno trafiłem na artykuł dotyczący dynamicznego wydłużania podkreślenia wpisywanego tekstu. Rozwiązanie opisywane w artykule jest zastosowane w wyszukiwarce serwisu TripAdvisor. Opiera się o bibliotekę React, a elementem podkreślenia "śledzącym" długość tekstu jest element SPAN.

My dziś podejmiemy wyzwanie i zrobimy to inaczej. Bez użycia JavaScript.

Jeśli doszedłeś już do etapu kiedy to klonowanie elementów nie jest wiedzą tajemną i nie sprawnia Ci żadnych problemów, to być może przed kolejnym etapem natrafiłeś na inny problem.

Podczas kopiowania zaznaczonego elementu radio ten traci swoje zaznaczenie.

Dlaczego tak się dzieje?

Nadawanie unikalnych atrybutów dla kolonowanych elementów formularza może przyprawić o ból głowy. Jeśli chodzi o atrybut id, to element nie musi go posiadać, ale jeśli powiążemy do niego etykietę (LABEL), która nie otacza tego elementu, to należałoby etykiecie nadać atrybut for, a co za tym idzie elementowi atrybut id. Co do atrybutu name, to oczywistym jest, że chcemy go mieć, jeśli dane będziemy przesyłać dalej. A jeśli to element klonowany, to pewnie wartości całej grupy takich elementów będziemy odbierać jako tablicę, czyli tu na pewno musimy mieć unikalne name w formie tablicowej.

Czy można się objeść bez wyrażeń regularnych?

Wydusiłeś kiedyś wszystkie informacje z CSS, na tyle, że zabrakło kolejnej ramki do elementu na stronie? Chciałoby się rzec: The border is not enough. Jeśli tak się stało, to dziś mam dla Ciebie tajną misję polegającą na znalezieniu dwóch nowych agentów udających border. Border już poznałeś. Współpracuje blisko z naszym elementem.

A jacy są pozostali dwaj?

Od zarania dziejów programiści mierzyli się z problemem wyrównywania wysokości kolumn. Jedni stosowali prastare metody związane ze znacznikiem TABLE, inni po wynalezieniu koła zaczęli stosować JavaScript.

My jednak dziś przyspieszymy ewolucję i poznamy: Pseudotabelusa, Flexiteka oraz Homo-Gridiensa.

Arcus tangens, to nie straszliwy władca Gór Wschodnioserbskich. Jest to jedna z funkcji cyklometrycznych, które stanowią grupę funkcji odwrotnych do funkcji trygonometrycznych. Skoro istnieje tangens, to arcus tangens jest jego "złym" bliźniakiem. "Zły", bo właśnie nie jest taki straszny jak go malują, a przy jego pomocy można malować fajniejsze rzeczy niż z pomocą tangensa.

Tangens przyjmując za argument kąt zwraca nam pewną wartość, a arcus tangens jako, że jest "odwrotny", zwraca kąt (w radianach) dla pewnej wartości. I tu się zaczyna jego urok.